امام حسن عسکری علیه السلام در دوران پدر بزرگوارشان

امام حسن عسکری - علیه السلام  - بخشی از زندگانی خود را در کنار پدر گذراندند و از آن سرچشمه نور، سودها بردند. در این دوره در سفر و حضر، امام یک لحظه از پدر جدا نشد و این پدر و پسر یا معلم و متعلم با هم درسها داشتند، حضرت در پدرشان جلوه های اخلاقی جد بزرگوارشان پیامبر اکرم را می دیدند؛ اخلاقیاتی که رسول اکرم را بر تمامی پیامبران سلف برتری بخشیده بود، به علاوه ویژگیهای امامان قبل در پدر مجسم بود و پسر همه آنها را یکجا می دید و فرا می گرفت . پدر نیز در فرزندشان ادامه سلسله امامت را می دید و نائب به حق خود را همین گرامی فرزند می دانست لذا درباره ایشان اهتمامی خاص ‍ داشت و چنین از فضیلت فرزند پرده برمی داشت :
(فرزندم ابومحمد اصیل ترین چهره خاندان و استوارترین حجت است . او بزرگ فرزندانم و جانشین من است و امامت و احکام آن به سوی او باز می گردد).
به طور قطع مقام امام هادی بالاتر از آن است که بر اساس عاطفه پدری به هواخواهی فرزند برخیزد و او را مستحق امامت بداند بلکه تنها پس از آنکه تمامی گرایشهای والا و ویژگیهای گرانقدر در حضرت فراهم آمده بود، پدر - نه از مقام پدری - بکله از مقام امامت ، نائب پس از خود را چنین معرفی می کند و او را تصویر تمام نمای خاندان امامت و حجت خدای بر خلق و امام آینده مسلمین و بزرگ خلیفه به حق نام می برد.