تمایلات هم جنس‌گرایانه
سؤال: در بین بیماران مراجعه‌کننده به کلینیک‌هاى روانپزشکى،
بیمارانى وجود دارند که داراى تمایلات همجنس‌گرایى مى‌باشند، علم روانپزشکى امروز
این بیماران را به دو گروه تقسیم مى‌کند:
گروه اوّل، که اصطلاحاً به آنها
(اگودیستانیک) مى‌گویند، از اینکه داراى تمایلات همجنس‌گرایى هستند احساس ناراحتى
نموده، و این احساس را به درون خود متعلّق ندانسته، و مایل هستند درمان شوند، علم
روانپزشکى این بیماران را مداوا نموده، و درمان اکثر این بیماران موفقیت‌آمیز است.
و این بیماران پس از درمان، به جنس مخالف علاقه پیدا نموده، و مى‌توانند ازدواج
کنند.
گروه دوم که اصطلاحاً به آنها (اگوسینتانیک) مى‌گویند، این افراد داراى
تمایلات همجنس‌گرایانه هستند، امّا از داشتن چنین تمایلاتى ناراحت نیستند، و آن را
با درون خود موافق و مطابق مى‌بینند، و نسبت به جنس مخالف احساس کششى ندارند، بلکه
بعضاً از جنس مخالف بیزار و متنفّرند. علم روانپزشکى جدید براى این دسته درمانى
نیافته است، این نوع بیماران چنانچه جبراً ازدواج کنند با همسر خود دچار مشکلات
جنسى و عاطفى خود مى‌شوند، و معمولًا حاصل ازدواجشان طلاق و جدایى است (چنان که
مشاهده گردیده است).
البتّه از نظر پزشکى ثابت گردیده است که سه عامل مهم در
ایجاد حالت همجنس‌گرایى در گروه دوّم نقش دارد که عبارتند از: الف) ژنتیک ب)
هورمونهاى بدن مادر در طى دوران باردارى ج) نحوۀ تربیت فرد در کودکى و تأثیر پدر و
مادر در این دوران. توصیۀ روانپزشکى نوین به افراد گروه دوّم این است که رابطۀ جنسى
خود را با یک فرد هم‌جنس برقرار کنند، و از اقدام به ازدواج با غیر هم‌جنس خوددارى
نمایند. زیرا کراراً مشاهده گردیده که این افراد قادر به تحمّل جنس مخالف نبوده، و
ازدواج آنها به طلاق مى‌انجامد. نظر حضرت عالى در مورد درمان گروه دوم
چیست؟
مکارم شیرازی: از نظر موازین شرع اسلام نمى‌توان به این گروه اجازۀ برقرار
ساختن رابطه با جنس موافق هر چند در مراحل سطحى و ابتدایى داد و آن را یک ضرورت
شمرد، بلکه باید از طرق مختلف مخصوصاً عواطف مذهبى که بسیار قوى و مؤثر است، روى
آنان کار کرد تا مشکلشان حل شود. و هرگز نباید تسلیم توصیه‌هاى بعضى از روانپزشکان
شد که مى‌خواهند کار را بر خودشان آسان و بر دیگران مشکل کنند، بلکه باید پزشکان
مؤمن بکوشند و طرق درمان معقول و مشروع را بیان کنند. [1]
پی نوشت :
[1] . مکارم شیرازی، احکام پزشکى،
ص227؛ مکارم شیرازی، استفتاءات جدید ، ج1، ص514.
