امام على علیه السلام پدر یتیمان

عصر خلافت امام على علیه السلام بود، و آن حضرت در کوفه بود، مردى (ایرانى ) از همدان و حلوان (شهرى نزدیک بغداد) مقدارى عسل و انجیر براى حضرت على علیه السلام آورد.
امام على علیه السلام هماندم رؤساى اصحابش را طلبید و به آنها فرمود: کودکان یتیم را حاضر نمایند.
آنها کودکان یتیم را حاضر نمودند، آن حضرت سرمشکهاى عسل را در اختیار آنها قرار داد تا از عسل بخورند.
سپس آن عسل را در میان ظرفها ریخت و بین مردم تقسیم نمود.
شخصى پرسید: اى امیرمؤمنان ! چرا باید یتیمان سرمشکها را بلیسند نه دیگران ؟
امام على علیه السلام در پاسخ فرمود: ان الامام ابوالیتامى وانما العقتهم برعایة الاباء
همانا امام ، پدر یتیمان است و من به حساب پدرها و به خاطر آنکه نسبت به آنها پدرى کرده باشم لیسیدن آنها را به آن کودکان یتیم واگذار کردم .
( کافی، ج1، ص406، باب مایجب من حق الامام على الرعیة حدیث 5.)