حدیث 12

امام علی علیه السلام فرمودند :   

الکَرَمُ احتِمالُ الجَریرَةِ .( غررالحکم ، 964)
 بزرگوارى، تحمّل کردن گناه و تقصیر است.

حدیث 11

امام علی علیه السلام فرمودند :   

فَوْتُ الْحَاجَةِ أَهْوَنُ مِنْ طَلَبِهَا إِلَى غَیْرِ أَهْلِهَا.( نهج البلاغه،حکمت66)
 از دست دادن حاجت بهتر از درخواست کردن از نااهل است.

حدیث 10

امام رضا علیه اسلام :   

صل رحمک و لـو بشربه من ماء و افضل مـا توصل به الـرحـم کف الاذى عنها.( تحف العقول,ص 445)
پیوند خـویشـاوندى را بر قرار کنید گرچه با جرعه آبى باشد؛ و بهترین پیوند خـویشـاونـدى، خـوددارى از آزار خـویشـاونـدان است.

حدیث 9

امام جعفر صادق علیه السلام  فرمودند :   

إنَّ الرَّجُلَ یَذْنِبُ الذَّنْبَ فَیَحْرُمُ صَلاةَاللَّیْلِ، إ نَّ الْعَمَلَ السَّیِّى ءَ اسْرَعُ فى صاحِبِهِ مِنَ السِّکینِ فِى اللَّحْمِ.(اصول کافى ، ج 2، ص 272.)
 چه بسا شخصى به وسیله انجام گناهى از نماز شب محروم گردد، همانا تاثیر گناه در روان انسان سریع تر از تاثیر چاقو در گوشت است .

حدیث 8

امام جواد علیه السلام فرمودند :   

عِزُّ المُؤمِنِ غِناهُ عَنِ النَّاسِ. (بحارالأنوار،ج75،ص 109،ح‏12)
 عزّت مؤمن در بى‏نیازى او از مردم است

حدیث 7

امام حسن مجتبی علیه السلام  :   

هَلاکُ الْمَرْءِ فى ثَلاث: اَلْکِبْرُ، وَالْحِرْصُ، وَالْحَسَدُ; فَالْکِبْرُ هَلاکُ الدّینِ،، وَبِهِ لُعِنَ إبْلیسُ. وَالْحِرْصُ عَدُوّ النَّفْسِ، وَبِهِ خَرَجَ آدَمُ مِنَ الْجَنَّةِ. وَالْحَسَدُ رائِدُ السُّوءِ، وَمِنْهُ قَتَلَ قابیلُ هابیلَ. (أعیان الشّیعة،ج 1،ص 577 ؛ بحارالأنوار،ج 75،ص 111)

 هلاکت و نابودى دین و ایمان هر شخص در سه چیز است: تکبّر، حرص، حسد. تکبّر سبب نابودى دین و ایمان شخص مى باشد و به وسیله تکبّر ، شیطان ملعون گردید. حرص و طمع دشمن شخصیّت انسان است ، همان طورى که حضرت آدم (علیه السلام) به وسیله آن از بهشت خارج شد. حسد سبب همه خلاف ها و زشتى ها است و به همان جهت قابیل برادر خود هابیل را به قتل رساند.

حدیث 3

امام حسین علیه السلام فرمودند :   

مَنْ حاوَلَ أمْراً بِمَعْصِیَةِ اللهِ کانَ أفْوَتُ لِما یَرْجُو وَ أسْرَعُ لِمَجیىءِ ما یَحْذَرُ.[اصول کافى،ج 2،ص 373،ح 3؛وسائل الشّیعة،ج 16،ص 153،ح 3]
 هرکس از روى نافرمانى و معصیتِ خداوند کارى را انجام دهد، آنچه را آرزو دارد سریع تر از دست مى دهد و به چیزی که از آن میترسد مبتلا مى گردد.

حدیث 1

الامام الکاظم علیه السلام :  

لمّا سُئلَ عن مَعنی صلاةِ اللّه ِ والملائکةِ والمُؤمنینَ فى قولِهِ :«إنَّ اللّه َ وملائکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلی النَّبىِّ یا أیُّها الَّذینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیهِ وَسلِّمُوا تَسْلیما» : صلاةُ اللّه ِ رَحمَةٌ مِنَ اللّه ِ، وصلاةُ مَلائِکَتِهِ تَزکِیَةٌ مِنهُم لَهُ، وصلاةُ المُؤمِنِینَ دُعاءٌ مِنهُم لَهُ . (میزان الحکمه،ج7، معنای درود)
 از امـام کاظم درباره معناى درود خدا و فرشتگان و مؤمنان در آیه «خدا و فرشتگان او برپیامبر درود مـى فـرسـتـند اى کسانى که ایمان آورده اید بر او درود فرستید و به فرمانش بخوبى گردن نـهـیـد» سـؤال شـد ، فرمود : درود فرستادن خدا نوعى رحمت از جانب اوست و درود فرشتگان ستایشى است نسبت به رسول خدا و درود مؤمنان دعایى است براى پیامبر(ص) .

رسول الله صلی الله علیه و آله :

رسول الله صلی الله علیه و آله :  

أیُّها النّاسُ ، علَیکُم بالجَماعةِ ، و إیّاکُم و الفُرْقةَ .( کنزالعمال ، 1028)
 پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمودند : اى مردم! به جماعت روى آرید و از پراکندگى بپرهیزید.

حضرت زهرا سلام الله علیها:

 

حضرت زهرا سلام الله علیها:
خداوند متعال به برکت پدرم حضرت محمد صلى اللَّه علیه و آله ظلمت‏ها را به نورانیت مبدل ساخت، و از قلبها؛ قساوت را برطرف نمود، و از دیده‏ها تحیر را زایل کرد، و مطالب مبهم را براى همگان روشن نمود.

خطبه فدکیه

امام علی علیه السلام :

امام علی علیه السلام :   

إنَّ الشَّیطانَ یُسَنِّی لَکُم طُرُقَهُ ، و یُریدُ أن یَحُلَّ دِینَکُم عُقدَةً عُقدَةً ، و یُعطِیَکُم بالجَماعةِ الفُرقَةَ ، و بالفُرقَةِ الفِتنَةَ . ( نهج البلاغه ، خطبه 121)
 همانا شیطان راههاى خود را براى شما آسان و هموار مى گرداند و مى خواهد گره هاى دین شما را یکى یکى بگشاید و به جاى اتحاد، پراکندگى به شما دهد و بر اثر پراکندگى فتنه نصیبتان کند.

حدیثی از امام علی علیه السلام

امام علی علیه السلام  ـ مِن کتابِهِ لِلأشترِ حینَ وَلاّهُ مِصرَ ـ :   

وَ اردُدْ إلى اللّه ِ و رسولِهِ ما یُضلِعُکَ مِن الخُطُوبِ، و یَشتَبِهُ علَیکَ مِن الاُمورِ؛ فقد قالَ اللّه ُ تعالى لِقَومٍ أحَبَّ إرشادَهُم : «یا أَیُّها الذینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللّه َ و أَطِیعُوا الرَّسولَ و أُولِی الأَمْرِ مِنْکُمْ فإِنْ تَنازَعْتُمْ فی شَیْءٍ فَرُدُّوهُ إِلى اللّه ِ و الرَّسولِ» فالرَّدُّ إلى اللّه ِ الأخذُ بِمُحکَمِ کتابِهِ، و الرَّدُّ إلى الرَّسولِ الأخذُ بِسُنَّتِهِ الجامِعَةِ غیرِ المُفَرِّقَةِ .( نهج البلاغه ، نامه 53)
 امام على علیه السلام ـ در فرمان ولایت مصر به مالک اشتر ـ نوشت: مسائل دشوارى را که از پس آنها برنمى آیى و امورى را که در آنها شبهه و تردید دارى ، به خدا و رسول او ارجاع ده ؛ چه ، خداى متعال به کسانى که دوست داشته ارشادشان کند ، فرموده است : «اى کسانى که ایمان آورده اید! از خدا فرمان برید و رسول و اولو الامر خود را اطاعت کنید و چنانچه درباره چیزى اختلاف کردید ، آن را به خدا و رسول ارجاع دهید» . ارجاع دادن به خداوند ، همان عمل کردن به محکمات کتاب اوست و ارجاع دادن به رسول همان عمل کردن به سنّت اوست که مایه اتحاد و همبستگى است و از پراکندگى و جدایى جلوگیرى مى کند .