من کان علی بینة
من ربه هانت علیه مصائب الدنیا و لو قرض و نشر ( تحف العقول ، ص 511)
هر که بر طریق خداپرستی
محکم و استوار باشد ، مصائب دنیا بر وی سبک آید ، گر چه تکه تکه
شود.
من کان علی بینة
من ربه هانت علیه مصائب الدنیا و لو قرض و نشر ( تحف العقول ، ص 511)
هر که بر طریق خداپرستی
محکم و استوار باشد ، مصائب دنیا بر وی سبک آید ، گر چه تکه تکه
شود.
کَمالُ
الْمُؤْمِنِ فى ثَلاثِ خِصالٍ: الْفِقْهُ فى دینِهِ، وَ الصَّبْرُ عَلَى
النّائِبَةِ، وَالتَّقْدیرُ فِى الْمَعیشَة ( امالى طوسى ، ج ،2 ص 279)
شخصیّت و کمال مؤمن در
سه خصلت است : آشنا بودن به مسائل و احکام دین ، صبر در مقابل شداید و ناملایمات ،
زندگى او همراه با حساب و کتاب و برنامه ریزى دقیق باشد.
مُجالَسَةُ أهْلِ
الدِّناءَةِ شَرٌّ، وَ مُجالَسَةُ أهْلِ الْفِسْقِ ریبَةٌ.[نهج الشّهادة،ص
47؛بحارالأنوار،ج 78،ص 122،ح 5]
همنشینى با اشخاص پست و رذل سبب شرّ و بدبختى خواهد گشت ؛ و همنشینى و مجالست با معصیت کاران موجب شکّ و بدبینى خواهد شد.
ذُو الشَّرَفِ لا تُبطِرُهُ مَنزِلَةٌ نالَها و إن عَظُمَت کالجَبَلِ الذی لا تُزَعزِعُهُ الرِّیاحُ ، و الدَّنِیُّ تُبطِرُهُ أدنى مَنزِلَةٍ کالکَلأِ الذی یُحَرِّکُهُ مَرُّ النَّسیمِ .
( غررالحکم ، 5197)
انسان شریف به هر مقامى هر چند بزرگ برسد سرمست نمى
شود ؛ مانند کوهى که هیچ بادى آن را به لرزه در نمى آورد ؛ اما فرومایه با دست
یافتن به کمترین مقام ، سرمست مى شود؛ همانند بوته علفى که وزش نسیمى آن را مى
جنباند .
قالَ إبلیسُ : خَمسَةٌ لیسَ لی فیهِنَّ حِیلَةٌ و سائرُ الناسِ فی قَبضَتی : مَنِ اعتَصَمَ بِاللّه ِ عن نیّةٍ صادِقَةٍ و اتَّکَلَ علَیهِ فی جَمیعِ اُمُورِهِ ، و مَن کَثُرَ تَسبیحُهُ فی لَیلِهِ و نَهارِهِ ، و مَن رَضِیَ لأخِیهِ المؤمِنِ بما یَرضاهُ لنفسِهِ ، و مَن لَم یَجزَعْ على المُصیبةِ حینَ تُصِیبُهُ ، و مَن رَضِیَ بما قَسَمَ اللّه ُ لَهُ و لَم یَهتَمَّ لِرِزقِهِ ( میزان الحکمة، ج5،ص556)
ابلیس گفت : پنج نفر
هستند که هیچ چاره اى براى آنها ندارم اما دیگر مردمان در مـشـت مـن هـستند :هرکه
با نیت درست به خدا پناه برد و در همه کارهایش به او تکیه کند ، کـسـى کـه شـب و
روز بسیار تسبیح خدا گوید ، کسى که براى برادر مؤمنش آن پسندد که براى خـودمـى
پـسـنـدد ، کـسى که هر گاه مصیبتى به او مى رسد بیتابى نمى کند و هر کسى که به آنچه
خداوند قسمتش کرده خرسند است و غم روزیش را نمى خورد.
العِلمُ خَزائنُ و
مَفاتِیحُهُ السُّؤالُ، فَاسألُوا رَحِمَکُمُ اللّه ُ فإنّهُ یُؤجَرُ أربَعةٌ :
السائلُ ، و المُتَکلِّمُ ، و المُستَمِعُ ، و المُحِبُّ لَهُم ( تحف العقول ، ص
41)
دانش گنجینه هایى است و
کلیدهاى آنها پرسش است ؛ پس بپرسید ، رحمت خدا بر شما ، که بر اثر آن چهار نفر
پاداش مى یابند : پرسش کننده ، گوینده ، شنونده و دوستدار آنان .
امام جواد علیه السلام فرمودند :
مَن زارَها
عارِفاً بِحَقِّها فَلَهُ الجَنَّةُ(بحارالأنوار ، ج 102، ص 266 )
هر کس او – حضرت معصومه سلام الله علیها - را با شناخت زیارت
کند بهشت پاداش او خواهد بود.
احسـن الظن بالله
فان من حسـن ظنه بالله کان عنـد ظنه و من رضى بالقلیل من الرزق قبل منه الیسیر من
العمل.و من رضى بالیسیر من الحلال خفت موونته و نعم اهله و بصره الله دار الدنـیا و
دواءهـا واخـرجه منها سـالما الى دارالسلام.( تحف العقول، ص449)
به خداوند خوشبین باش،
زیرا هر که به خدا خوشبین باشد، خدا با گمان خـوش او همراه است، و هر که به رزق و
روزى اندک خشنود باشد، خـداوند به کردار اندک او خشنود باشد ، و هر که به اندک از
روزى حلال خشنود باشـد، بارش سبک و خانـواده اش در نعمت باشد و خـداوند او را به
دنیا و دوایـش بینا سازد و او را از دنیا به سلامت به دارالسلام بهشت رساند.
دریافت
حجم: 134 کیلوبایت
امام عسگری علیه السلام فرمودند :
مِنَ التَّواضُعِ
السَّلامُ عَلى کُلِّ مَن تَمُرُّ به، و الجُلوسُ دون شَرَفِ المَجلِسِ . ( تحف
العقول ، ص 487)
از
فروتنى است که بر هر کس بگذرى، بر او سلام کنى و در پایین پاى مجلس بنشینى
.
یا داوود ، إنّی
وَضَعتُ خَمسَةً فی خَمسَةٍ و الناسُ یَطلُبُونَها فی خَمسَةٍ غَیرِها فلا
یَجِدُونَها... وَضَعتُ الراحَةَ فی الجَنَّةِ وهم یَطلُبُونَها فی الدنیا فلا
یَجِدُونَها .( میزان الحکمه، ج 4، ص 548)
خداوند متعال به داوود علیه السلام وحى فرمود : اى داوود! من پنج چیز را در پنج
چیز قرار دادم، اما مردم آنها را در پنج چیز دیگر مى جویند ؛ از این رو آنها را نمى
یابند . . .(از آن جمله) آسایش را در بهشت قرار دادم، اما آنها آسودگى را در دنیا
مى جویند از این رو آن را نمى یابند .
مَن تَوَکَّلَ
علَى اللّه ِ لا یُغلَبْ ، و مَنِ اعتَصمَ باللّه ِ لا یُهزَمْ .( میزان الحکمة ،
ج13،ص459)
آنکه به
خدا توکّل کند، مغلوب نشود و آنکه به خدا توسّل جوید، شکست نخورد.
ثَمَرَةُ العُجبِ
البَغضاءُ . (غررالحکم،4606)
میوه خودپسندى و غرور، دشمنى و کینه توزى
است.
النّاسُ عَبیدُالدُّنْیا، وَ الدّینُ لَعِبٌ عَلى ألْسِنَتِهِمْ، یَحُوطُونَهُ ما دارَتْ بِهِ مَعائِشَهُمْ، فَإذا مُحِصُّوا بِالْبَلاء قَلَّ الدَّیّانُونَ.
[محجّةالبیضاء،ج 4،ص 228؛بحارالأنوار،ج 75،ص 116،ح 2]
افراد جامعه ، بنده و
تابع دنیا هستند و مذهب، بازیچه زبانشان گردیده است و براى إمرار معاش خود، دین را
محور قرار داده اند ـ و سنگ اسلام را به سینه مى زنند. پس اگر بلائى انسان را تهدید
کند، خواهى دید که دین داران واقعى کمیاب خواهند شد.
الْزَمْ رِجْلَها،
فَإنَّ الْجَنَّةَ تَحْتَ اقْدامِها، و الْزَمْ رِجْلَها فَثَمَّ الْجَنَّةَ. (کنزل
العمّال ، ج 16، ص 462، ح 45443.)
همیشه در خدمت مادر و پاى بند او باش ، چون بهشت زیر
پاى مادران است ؛ و نتیجه آن نعمت هاى بهشتى خواهد بود.
أَهْلَکَ النّاسَ إثْنانِ: خَوْفُ الْفَقْرِ، وَ طَلَبُ الْفَخْرِ.[بحارالأنوار،ج 75،ص 54،ح 96]
دو چیز مردم را هلاک و
بیچاره گردانده است: یکى ترس از این که مبادا در آینده فقیر و نیازمند دیگران گردند
؛ و دیگرى فخر کردن و مباهات بر دیگران است.
والله لَیَغیبَنَّ
غِیبَةً لایَنجُوفِیها إلا مَن ثَبَّتَهُ الله عَزَّوجَل عَلی القولِ بِإمامَتِه و
وَفَّقَه لِلدُّعاءِ بِتعجِیل فَرجِه (کمال الدین، باب 38، حدیث اول)
به خدا سوگند مهدی
(ارواحنافداه) آن گونه نهان خواهد گشت که هیچ کس در زمان غیبت او از گمراهی و هلاکت
نجات نخواهد یافت؛ مگر آنان که خدای عزوجل بر اعتقاد به امامت آن حضرت پایدارشان
دارد و در دعا برای تعجیل فرج مقدسش، موفقشان فرماید.
ارْبَعَةٌ مِنْ
اخْلاقِ الاْ نْبیا: الْبِرُّ، وَالسَّخا، وَالصَّبْرُ عَلَى النّائِبَةِ،
وَالْقِیامُ بِحَقِّ الْمُؤمِنِ. (اعیان الشّیعة ، ج 1، ص 672، بحارالا نوار، ج 78،
ص 260، ذیل ح 108)
چهار چیز
از اخلاق پسندیده پیغمبران الهى است : نیکى ، سخاوت ، صبر و شکیبائى در مصائب و
مشکلات ، اجرای حقّ و عدالت بین مؤمنین .
اَلسَّهَرُ اَ
لَذُّ لِلمَنام وَ الجوعُ یَزیدُ فى طیب الطَّعام. (تنبیه الخواطر، ص 141، ح
18.)
شب زنده دارى، خواب
را شیرینتر و گرسنگى، غذا را لذت بخشتر مى کند.
وَجَدْتُ عِلْمَ النّاسِ فى اءرْبَعٍ: اءَوَّلُها اءنْ تَعْرِفَ رَبَّکَ، وَالثّانِیَةُ اءنْ تَعْرِفَ ما صَنَعَ بِکَ، وَالثّالِثَةُ اءنْ تَعْرِفَ ما اءرادَ مِنْکَ، وَالرّبِعَةُ اءنْ تَعْرِفَ ما یُخْرِجُکَ عَنْ دینِکَ.( کافى ،ج 1، ص 50، ح 11؛ اءعیان الشیعة ، ج 2، ص 9؛نزهة النّاظر، ص 121، ح 1.)
تمام علوم جامعه را در چهار مورد شناسائى کرده ام :
اوّلین آن ها این که پروردگار و آفریدگار خود را بشناسى و نسبت به او شناخت پیدا
کنى . دوّم ، این که بفهمى که از براى وجود تو و نیز براى بقاء حیات تو چه کارها و
تلاش هائى صورت گرفته است . سوّم ، بدانى که براى چه آفریده شده اى . چهارم ، معرفت
پیدا کنى به آن چیزهائى که سبب مى شود از دین و اعتقادات خود منحرف شوى یعنى راه
خوشبختى و بدبختى خود را بشناسى و در جامعه چشم و گوش بسته حرکت نکنى
.
رسول اللّه علیه السلام فرمودند :
شَرُّ الناسِ مَن
باعَ آخِرَتَهُ بِدُنیاهُ،و شَرٌّ مِن ذلک مَن باعَ آخِرَتَهُ بدنیا غَیرِهِ (
میزان الحکمة ،ج5،ص495)
بدترین
مردم کسى است که آخرتش را به دنیایش بفروشد و بدتر از او کسى است که آخرت خود را
براى دنیاى دیگران بفروشد.